«Όταν ο ήλιος έπεφτε στο Γάγγη, άναβε ένα μακρινό φως, στην τελευταία άκρη της λιμνοθάλασσας, που έδινε το στίγμα του Κάνγκα Σαγκάρ.
Η Τζούλια εξακολουθούσε να κοιτάζει σταθερά κείνο το φως που γινόταν όλο και πιο λαμπερό, ώσπου το έχανε, καθώς έσμιγε με τα πρώτα νυχτερινά αστέρια. Έμενε εκεί και περίμενε, όχι γιατί πρόσμενε να έρθει κάποιος, μα μόνο γιατί ήξερε πως έπρεπε να περιμένει, αβέβαιη αν τ’ όνειρό της ήταν τόσο κοντά που να μην μπορεί να της φύγει πια, ή αν ήταν κιόλας πίσω της, φευγάτο μακριά με το τελευταίο ρεύμα του ποταμού».
Βιβλίο συναρπαστικό, που ξεπερνά τα όρια του μυθιστορήματος, σε ένα πλέγμα καταστάσεων και ιδεών, σ΄ ένα απαράμιλλα εξωτικό κλίμα.