Ο τρίτος Φιλιππικός είναι ο καλύτερος και ο πιο ρωμαλέος πολιτικός λόγος του Δημοσθένη. Η ευρεία ανάπτυξη ιδεών, η επιχειρηματολογία, το πάθος και ο υψηλός τόνος ειλικρίνειας και φιλοπατρίας τον καθιστούν υπόδειγμα ρητορικής. Είναι το προσκλητήριο που απευθύνει σε όλες τις πόλεις-κράτη της νότιας Ελλάδας προς αντιμετώπιση του από Βορρά κινδύνου, γιατί γνωρίζει καλά ότι πρόκειται για έναν αγώνα επικράτησης του ολοκληρωτισμού ή της Δημοκρατίας.

Δεν ζητά κήρυξη πολέμου εναντίον του Φιλίππου, αλλά αφύπνιση, έξοδο από την αδράνεια, κατάλληλη προετοιμασία και συσπείρωση των πόλεων-κρατών.

Στον τέταρτο Φιλιππικό ο Δημοσθένης προσεγγίζει με πολλή τόλμη το κοινωνικό πρόβλημα. Παρουσιάζει ένα πρόγραμμα εσωτερικής πολιτικής, στοχεύοντας στη γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, τις δύο αντιμαχόμενες κοινωνικές τάξεις, ώστε όλοι ενωμένοι να αφοσιωθούν στην υπόθεση της πατρίδας.

Στην επιστολή προς τη Βουλή και τον Δήμο των Αθηναίων εκφράζει ο Φίλιππος τα παράπονά του για τις αδικίες που υφίσταται από τους Αθηναίους, καθώς δεν τήρησαν τους όρκους και τις συμφωνίες τους.

Για τον Δημοσθένη ο πόλεμος Φιλίππου - Αθήνας είχε ήδη αρχίσει. Έτσι, αυτό που είχε να επιτελέσει από εδώ και εμπρός ήταν όχι να πείσει τους συμπολίτες του να πολεμήσουν, αλλά να τους εμψυχώσει, υποστηρίζοντας ότι ο Μακεδόνας βασιλιάς δεν ήταν ανίκητος.

Στον λόγο «περί των προς Αλέξανδρον συνθηκών» ο Δημοσθένης κατηγορεί τον Αλέξανδρο για παραβίαση των συνθηκών που είχε κάνει με τους άλλους Έλληνες.