Μια από τις σημαντικότερες εργασίες του Klaus Vrieslander, του 1933, για "κτίσματα που ...στέκουν μοναχικά και ρεπιασμένα γιατί δεν φωλιάζουνε πια τα πουλιά εκεί μέσα" για μιαν αρχιτεκτονική που μαρτυρεί την ενότητα ανάμεσα στο κτίριο και το τοπίο.