H Ζαχαροπλαστική είναι τέχνη και επιστήμη, θα έπρεπε να είναι ενταγμένη στις επιστήμες διότι ο ζαχαροπλάστης ψάχνει, φαντάζεται, ενεργεί, πειραματίζεται και δημιουργεί πάντα με υπευθυνότητα και σωφροσύνη, διότι ξέρει ότι αυτό που θα προσφερθεί από τα χέρια του πρέπει να είναι υγιεινό, νόστιμο και αρίστης ποιότητας.

Η Ζαχαροπλαστική, όπως και η μαγειρική, είναι γνωστή από πολύ παλιά. Οι πρώτοι τεχνίτες ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Οι Ρωμαίοι γνώριζαν τους -κώνους-, τις -κρούστες- τους -αρτογάλανους- που είναι ζύμη που περιλαμβάνει κρασί, γάλα, λάδι και πιπέρι. Τον -στρίμπλιτα-, γλύκισμα με τυρί, τον -πλακούντα-, γλύκισμα από αλεύρι κριθαριού, τυρί και μέλι.

Ο Μεσαίωνας γνωρίζει τη -γαλέτα- και τον -αποδίτη άρτο-. Στην Γαλλία μέχρι τον Μεσαίωνα τα θέματα της ζαχαροπλαστικής ρυθμίζονται μόνο από τις συνήθειες του επαγγέλματος.

Το 1628 συστηματοποιούνται με κανόνες και συνταγές, που μεταβάλλονται και εξελίσσονται με το χρόνο. Η Ζαχαροπλαστική άρχισε να αποκαλύπτεται μετά το 1790 και έφθασε πράγματι στην ανάπτυξη τον 19ο αιώνα.

Ο Γάλλος ζαχαροπλάστης ETIENHS BOILEAU με το βιβλίο του -Καλές τέχνες- δίνει νέες βάσεις και ώθηση για τη μάθηση της Ζαχαροπλαστικής Τέχνης υποστηρίζοντας το επάγγελμα και ανεβάζοντας τους μισθούς των τεχνιτών.

Με την πάροδο του χρόνου οι αρτοποιοί βλέποντας ότι τα παρασκευάσματα της Ζαχαροπλαστικής ήταν περιζήτητα, άρχισαν να ασχολούνται και αυτοί με την παρασκευή τους. Με την έντονη διαμαρτυρία όμως των Ζαχαροπλαστών και την επέμβαση της Αστυνομίας απαγορεύθηκε η παραγωγή παρασκευασμάτων Ζαχαροπλαστικής από τους αρτοποιούς. Κατά καιρούς οι ζαχαροπλάστες αγωνίστηκαν πολύ για να κρατήσουν ψηλά την τέχνη τους. Ήλθαν σε προστριβές με όσους επί βουλεύονταν το επάγγελμα και τη λεπτή τέχνη των ζαχαροπλαστών.