Μια φορά κι έναν καιρό, πέρα στη μακρινή ανατολή, ζούσε καθισμένος πάνω στο θρόνο του ή ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ένας κακόψυχος σουλτάνος.

Το όνομά του ακουγόταν σαν βρυχηθμός λιονταριού: Σαχριάρ!
Κανέναν δεν αγαπούσε, ούτε άνθρωπο ούτε ζώο ούτε φυτό. Μισούσε όλα τα πουλιά, εκτός από αυτά που δεν μπορούσαν να πετάξουν. Από όλα τα φτερωτά του άρεσαν μόνο οι κότες, κυρίως όταν ήταν ψητές...