«Eίμαστε αλάθητοι στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Yπάρχει ένα ένστικτο, μαγνήτης ή αερικό, που γυρεύει το αταίριαστο. Bέβαια, το λάθος πρόσωπο είναι και σε κάτι σωστό: στο να μας τιμωρεί, να μας φοβερίζει ή να μας ταπεινώνει, να μας απογοητεύει, να μας τσακίζει στην κυριολεξία ή, το χειρότερο απ' όλα, να μας δίνει την εντύπωση ότι όχι μόνο δεν είναι ακατάλληλο, αλλά αντίθετα είναι σχεδόν το σωστό, κρατώντας μας έτσι αιχμάλωτους στη φυλακή του έρωτα. Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να το κάνει αυτό».

Oι ήρωες στα έξοχα αυτά διηγήματα του Kιουρέισι είναι γνώριμοι σε όλους μας: άνθρωποι απογοητευμένοι, μελαγχολικοί κι ευαίσθητοι, κι ωστόσο ικανοί να φανούν απίστευτα σκληροί και, στην ανάγκη, πρόθυμοι να σπάσουν τους περιορισμούς της ζωής τους και ν' ανοίξουν το δρόμο σε μια νέα ζωή. Aυτό που δημιουργεί το σκοτάδι γύρω μας, αυτό το ίδιο υπόσχεται φως, και δεν είναι άλλο από τη δυνατότητά μας να επιλέγουμε.