Η ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ

Στην καθημερινή ιατρική πράξη, ανάμεσα στις δυσκολίες της διάγνωσης, της πίεσης για σωστή νοσηλεία και της ανάγκης για άμεση θεραπευτική παρέμβαση, συχνά η "αισθητική" και οι κανόνες της αντιμετωπίζονται με κάποια δυσπιστία. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η αναζήτηση του "ωραίου" είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση και η προσπάθεια της "αισθητικής" να το αναδείξει και να το επαυξήσει είναι επαινετή, χρήσιμη και επιθυμητή από την πλειονότητα της κοινωνίας μας.

Με την έννοια αυτή, η "αισθητική" είναι επιστήμη που βασίζεται στην παρατήρηση, τη γνώση, την αναζήτηση νέων τρόπων παρέμβασης και την επιλογή της καλύτερης λύσης. Κατά συνέπεια, η σωστή άσκηση της "αισθητικής" αποτελεί σοβαρό λειτούργημα και πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό.

Ατυχώς, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της επαγγελματικής άσκησης της "αισθητικής" και της αντίστοιχης επαγγελματικής κατάχρησης δεν είναι σαφής, ιδιαίτερα όταν το επάγγελμα του "αισθητικού" γίνεται, σε ορισμένες περιπτώσεις, ιδιαίτερα και ανώμαλα προσοδοφόρο.

Η ασάφεια αυτή επιβάλλει την θέσπιση κανόνων δεοντολογίας πολύ πριν από τη στιγμή που ο "αισθητικός" έρχεται σε άμεση σχέση με τον "πάσχοντα", ώστε οι κανόνες αυτοί να είναι αντικειμενικοί και όχι συναισθηματικοί και, κατά συνέπεια, να οδηγούν ανεπηρέαστα στην καλύτερη λύση για το πρόβλημα.