Στα δώδεκά της χρόνια η μικρή Λίαν συνοδεύει τη μητέρα της, καθηγήτρια, σ' ένα στρατόπεδο αναμόρφωσης. Βρισκόμαστε στο 1972, εποχή που η Πολιτιστική Επανάσταση είναι στο ζενίθ της. Η Λίαν βιώνει τον πόνο και τις ταπεινώσεις που υφίστανται στο στρατόπεδο η μητέρα της και οι συγκρατούμενοί της: πείνα, καταναγκαστική εργασία, σκληρή αυτοκριτική. Η Λίαν δημιουργεί έναν παράλληλο κόσμο: βαφτίζει μια μικρή λίμνη που βρίσκεται κοντά στο στρατόπεδο «θέατρο των νούφαρων» και εκεί κάνει διαλέξεις μιλώντας για την καθημερινή της ζωή αλλά και για όσα μαθαίνει από τους δασκάλους της, που δεν είναι άλλοι από τους κορυφαίους διανοούμενους της χώρας της, οι οποίοι βρίσκονται έγκλειστοι στο στρατόπεδο. Το δε κοινό της αποτελείται από βατράχους και λιβελούλες. Μέσα από τις φανταστικές διαλέξεις της παρουσιάζει παραστατικά την ταραγμένη ιστορία της Κίνας, της χώρας στην οποία η νεαρή και αρκετά μπερδεμένη Λίαν προσπαθεί να ορίσει τη σάρκα της και τη φωνή της.

Ο αγώνας για την ενηλικίωση συνεχίζεται και έξω από το στρατόπεδο. Εκεί η Λίαν, που ανήκει στην προνομιακή ανώτερη κάστα, γνωρίζει την περιθωριακή Κιμ, ένα κορίτσι που σύμφωνα με την παραδοσιακή κοινωνία ανήκει στην τρίτη, την κατώτερη κάστα. Τα δύο κορίτσια προσπαθούν να αναπτύξουν μια μαγευτική φιλία ενάντια στις επιθέσεις του έξω κόσμου (και στην πολιτική κατάσταση), όμως η κινεζική παράδοση και η πολιτική του Μεγάλου Τιμονιέρη συχνά τις οδηγεί σε καταστροφικές συγκρούσεις.