Το μεγαλείο της κινηματογραφικής δημιουργίας του Orson Welles, δοσμένο μέσα από ταινίες-σταθμούς στην ιστορία της 7ης Τέχνης, όσο και αν έχει κατά καιρούς -συνειδητά ή ασυνείδητα- επιχειρηθεί να περάσει στον κόσμο της λήθης, στέκεται πάντοτε ως σημείο αναφοράς, ως κινηματογραφικό ορόσημο, που καινοτομεί, ανοίγει δυνατότητες για περαιτέρω θέαση των οπτικών νοημάτων και συνάμα κινητοποιεί τον προσωπικό στοχασμό. Όλα αυτά μάλιστα σε μία εποχή όπου φαίνεται πως στον κινηματογράφο όλα -ή σχεδόν όλα- έχουν ήδη ειπωθεί, και η αμηχανία για την εξεύρεση νέων νοημάτων και εκφραστικών τρόπων είναι εμφανής.

Ο Παναγιώτης Δόικος, με την ιδιότητα του θεωρητικού της κινηματογραφικής γλώσσας, επιχειρεί εδώ μια λεπτομερή διερεύνηση -ταινία προς ταινία- της λογικής των μορφών, στην οποία οφείλεται η ιδιαιτερότητα του γουελσικού σύμπαντος, το οποίο μέσα από τη συγκίνηση που μας προκαλεί και τη γοητεία που μας ασκεί, εγείρει τον στοχασμό μας και την ερμηνευτική μας διάθεση στο φιλοσοφικό πεδίο.

Το βιβλίο δίνει -για πρώτη φορά- τη δυνατότητα στον μυημένο κινηματογραφόφιλο να «ξαναδιαβάσει» με άλλο μάτι το έργο του μεγάλου δασκάλου, ενώ συνάμα καλεί τον απλό σινεφίλ να ανακαλύψει έναν κόσμο ιδιαίτερης γοητείας, έντασης και έμπνευσης.