Καταλάβαινε τώρα πως όλα έπρεπε να 'ναι έτσι ακριβώς: αυτή η γυναίκα, αυτός ο έφηβος και η απερίγραπτη οικειότητά τους μέσα σ' αυτό το σπίτι που ήταν κρεμασμένο στο χείλος μιας χειμωνιάτικης νύχτας, στην άκρη ενός απύθμενου γκρεμού, αποκομμένο από τη σφαίρα που έβριθε από αεικίνητες και αμείλικτες ανθρώπινες ζωές.

Το ένιωσε σαν να ήταν η υπέρτατη αλήθεια. Μια αλήθεια που εκφραζόταν με το γαλαζωπό καθάριο φως πάνω στο κεφαλόσκαλο, τη μαρμαρυγή ενός αστερισμού πάνω ακριβώς από τον τοίχο της Χρυσής Ορδής, με την ίδια της τη μοναξιά εμπρός στο στερέωμα.

Κανείς στον κόσμο αυτό δεν ήξερε πως εκείνη βρισκόταν εδώ, με το κορμί σχεδόν διάφανο από την παγωνιά και τα μάτια ορθάνοιχτα. Καταλάβαινε πως ετούτη η αλήθεια, αν την εξέφραζε κανείς με λόγια, ισοδυναμούσε με την παραφροσύνη. Εκείνη τη στιγμή, όμως, οι λέξεις μετουσιώνονταν σε μια γαλάζια αχλή και δε σήμαιναν τίποτ' άλλο πέρα απ' το φευγαλέο λαμπύρισμά τους μέσα στο φως των αστεριών.