Εδώ και χρόνια, το τέλος της ημέρας καταδίκαζε τη Μαρζ σ' ένα μικρό θάνατο. Όταν ο ήλιος βυθιζόταν στον ορίζοντα, αντιλαμβανόταν το πόσο ακαθόριστη, σκοτεινή, εύθραυστη ήταν η ύπαρξή της και ανείπωτη η αγωνία της.

Την ίδια ώρα, την ώρα που το χρώμα της νύχτας αρχίζει να σταθεροποιείται, ο Γκασπάρ της Νύχτας μεταμορφώνεται: ο ήσυχος, σιωπηλός δημόσιος υπάλληλος αρχίζει να τρελαίνεται, δεν είναι παρά ένα σώμα που περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού. Θέλει ν' αγαπήσει και μισεί, θέλει να αγκαλιάσει και σκοτώνει, θέλει να σώσει την ψυχή του και κομματιάζει γυναικεία κορμιά.

Ούτε ο Αχιλλέας ένιωθε πολύ καλά όταν το φως της ημέρας έπαιρνε να αλλάζει και να μεταβάλλεται σιγά σιγά στο βαθύ μπλε της νύχτας. Ο ιδιόρρυθμος αστυνομικός, που λάτρευε τους στίχους του Μπωντλαίρ, αισθανόταν στους ώμους του το βάρος του κόσμου, το βάρος της ζωής και το φορτίο του θανάτου του.