Στο προστατευτικό κέλυφος μιας «καθώς πρέπει» μεγαλοαστικής οικογένειας μεγάλωσε ένα «καθώς πρέπει» κορίτσι. Δε χρειάστηκε να σκεφτεί για τη ζωή της, τα είχαν σκεφτεί όλα οι μεγάλοι. Την αγαπούσαν, τους πίστευε, γιατί όχι;

Πώς ένιωσε όταν της άφησαν το χέρι, όταν έπρεπε να περπατήσει μόνη της; Είχε ήδη παντρευτεί τον Ρολφ. Αλλά κι εκείνος ποτέ δεν τη ρώτησε αν ήθελε να ξαπλώσει στην άλλη πλευρά του κρεβατιού. Τόσο δεδομένη ήταν κι η αγάπη τους;

Θυμήθηκε τη μητέρα της όταν έκρυβε κάτι πολύ καλά και δεν μπορούσε να το ξαναβρεί, έλεγε ότι το έχασε. Ψέματα! Όπως και όλα αυτά που της έλεγαν! Γιατί δεν ένιωθε όπως έπρεπε; Πριν να είναι αργά, ήθελε να μάθει αν είναι τρελή ή απλά δυστυχισμένη. Ήθελε να ψάξει λίγο καλύτερα και μόνη της να μάθει «πώς φτάνει το αλάτι στη θάλασσα.»

Die Zeit

«Σε μία από τις συνεντεύξεις της, η Μπριγκίτε Σβάιγκερ θυμάται: «Ο πατέρας μου έλεγε πάντα, θα είσαι δυστυχισμένη γιατί το μυαλό σου είναι σαν των αντρών. Πράγμα που είναι κακό. Αλλά έχει δίκιο.»

Στο μυθιστόρημά της η συγγραφέας δίνει στην ηρωίδα τόνους του εαυτού της, και σκιαγραφεί την ιστορία μιας νέας γυναίκας που θα μπορούσε να είναι η δική της μόλις πριν από λίγα χρόνια.»

Vogue