...Σα νά ταν θεατής σε κάποιο μεγάλο θέατρο και παρακολουθούσε μια παράσταση που δεν πρόλαβε την αρχή της, προσπαθούσε να μπει στο νόημα του έργου καταγράφοντας σε πλήρη εγρήγορση και την παραμικρή λεπτομέρεια στη φυσική σκηνή της πλατείας. Ή σα να μπήκε στο θέατρο, όταν η παράσταση είχε κιόλας τελειώσει, πάλευε απ' τα απομεινάρια των ηρώων, πεταμένα εδώ και 'κει άτακτα στη σκηνή, κι απ' τους ηθοποιούς που είχαν βγάλει τα φανταχτερά ρούχα του ρόλου τους και περιφέρονταν, γυμνοί από μυστήριο, πότε μπροστά και πότε πίσω απ' τη βελούδινη, βυσσινιά κουρτίνα της αυλαίας, να συνθέσει απ' την αρχή όλη την πλοκή κι όλα τα συναισθήματα του έργου. Κοιτούσε τους ευγενείς που έκαναν τη βόλτα τους με τόση ελάχιστη βιασύνη, ώστε έδιναν την εντύπωση ότι την είχαν αρχίσει λίγο μετά την πτώση των πρωτόπλαστων απ' τον ουράνιο κήπο κι ότι σκόπευαν να την ολοκληρώσουν λίγο πριν τη συντέλεια του κόσμου.

Κοιτούσε τις επιβλητικές τριώροφες και τετραώροφες κατοικίες, που στεφάνωναν την πλατεία σαν βαρύτιμα πετράδια πάνω στο καλοσχηματισμένο κεφάλι κάποιας υψηλή; προσωπικότητας. Κοιτούσε τις ακριβές άμαξες, που σταματούσαν στη μέση του δρόμου αφήνοντας σε κάποια πόρτα έναν εκλεκτό μουσαφίρη, κ' ύστερα τον αμαξά, που υποκλινόταν βαθιά βγάζοντας το καπέλο του, μέχρι οι πρώην επιβάτες του να γίνουν λεία της πόρτας που είχε ανοίξει διάπλατα για να τους καταπιεί κι αυτός να ισιώσει επιτέλους το κορμί του. Κοιτούσε τις κυρίες που με μικρά βηματάκια, χαμένα κάτω απ' τα πλατιά φουστάνια τους, ζύγωναν μορφάζοντας επιδοκιμαστικά ή δυσανασχετώντας τις βιτρίνες, τις φορτωμένες χρυσάφι κι ασήμι, ρουμπίνι και μαργαριτάρι. Κοιτούσε, σχημάτιζε στο μυαλό του ένα σωρό ανάκατες παραστάσεις, υποψίες αισθημάτων, ζωντάνευε απροσδιόριστους φόβους κ' ανάκατες ελπίδες, μα δε μπορούσε να βάλει το καθετί σε μια σειρά και να του δώσει συγκεκριμένο νόημα...