Εννιά χρόνια μετά, μαθαίνει πως η μοναδική γυναίκα που αγάπησε δεν υπάρχει πια. Ο Βελτσάνινοβ, στα τριάντα εννέα του χρόνια, ένιωθε ήδη πολύ κουρασμένος, πολύ «γέρος». Είχε ζήσει τόσο έντονα τη ζωή του, που τώρα πια δεν ήξερε καλά καλά τι τον ενοχλούσε. Όλα κυλούσαν τόσο ήρεμα.

Και ξαφνικά, εμφανίζεται από το πουθενά ο σύζυγος! Οι μνήμες κατακλύζουν τη σκέψη του. Εκείνη στην αγκαλιά του εκείνη να γελάει πρόστυχα όταν της ζητάει να εγκαταλείψει το σύζυγο και να φύγει μαζί του στο εξωτερικό εκείνη τώρα νεκρή.

Αυτός, που δεν είχε υπολογίσει ποτέ τίποτα και κανέναν, τώρα νιώθει τις δαγκάνες εκείνου του έρωτα να τον πιέζουν, χωρίς να είναι σε θέση να μπορεί να προβλέψει τι του επεφύλασσε ο αιώνιος σύζυγος.