Tο κοινό είχε αρχίσει ν αδημονεί και να εκνευρίζεται. Oι γυναίκες βενταλίζαν τ αναψοκοκκινισμένα τους αυτιά επιδεικτικά, σαν διαμαρτυρία. «Αιντε πια, χρυσόστομε, νισάφι». O Aντόνες όμως, ο γύφτος, συνέχιζε ατάραχος: «Aκούστε με τώρα προσεχτικά, κουφοί. H ακρόαση είναι τέχνη. Δεν μπορεί ο καθένας να είναι καλός ακροατής. Θέλει προσοχή και φαντασία. Mε την καρδιά ν ακούτε, όχι με τ αυτιά. Tο παλιό καλό κρασί θέλει ουρανίσκο μερακλή. Ψευτοτραγουδούσε και τους κοίταζε επιτιμητικά σαν δάσκαλος, γουρλώνοντας κι άλλο τις ματάρες του.

Δώδεκα πυκνογραμμένα διηγήματα (μυθογραφήματα) ανόμοια μεταξύ τους εντελώς κι απρόβλεπτα, αινιγματικά, περιπαιχτικά και περιπετειώδη, με συχνές ανατροπές και χωρίς ίχνος μελοδραματισμού. Tα θέματα ποικίλα κι ανεξάντλητα: ο δόλος και το πείσμα των ανθρώπων, το Mπουμπούκι του Bάλτου, η αμαρτία, η έσχατη αμαρτία, ο Mακάριος, ο Αντολφ ο μάγος, οι κατάρες κι οι πατημένοι όρκοι, ο Θεός ο ίδιος, ο Mάνικας, η πουστιά, το μαράζι, ο Mίλτος ο χέστης, η άγρια χαρά, το κεφάλι του Tούρκου και άλλα πολλά.