Ποιο το νόημα να κομπάζεις για ένα καλό τραπέζι στο σαλόνι του «Τιτανικού», όταν το πλοίο βυθίζεται; Κατ'αναλογία ποιο το νόημα των πανηγυρισμών της εκάστοτε Ελληνικής Κυβέρνησης για τα «ανταλλάγματα» που πέτυχε ή που θα πετύχει στις σχέσεις της χώρας μας με τη γείτονα εξ Ανατολών, «παίζοντας» την Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας;

Ερωτήματα, όπως τα προηγούμενα, επιδιώκεται να βρουν απάντηση στο βιβλίο των Κώστα Γρίβα και Ζαχαρία Μίχα, συγγραφέων και δημοσιογράφων, με τον τίτλο «2021: Η Ελληνική Αμυντική Στρατηγική για τον 21ο αιώνα», που κυκλοφορεί από την «Κασταλία». Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «προκλητικό» για τη δομή και τη γραφή του, αλλά με διάχυτη την αγωνία για την αποτελεσματική θωράκιση της σημερινής Ελλάδας, χώρας με κατοχυρωμένη και αναγνωρισμένη θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Με όριο το 2021, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 κατά των Τούρκων κατακτητών, οι συγγραφείς θεωρούν ότι η οπτική των ευρύτερων γεωστρατηγικών συμφερόντων της Ελλάδας στο σημερινό κόσμο δεν πρέπει να ετεροκαθορίζεται με σημείο αναφοράς την Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ένα ενδεχόμενο πολέμου με την Τουρκία, όχι λόγω των ιδιομορφιών της γείτονος, αλλά λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, προϊόντος του χρόνου, η οποία είναι δυνατό, υπό προϋποθέσεις, να οδηγήσει σε πολεμική αναμέτρηση. Όπως μάλιστα εκτιμούν, η συνύπαρξη Ελλάδας- Τουρκίας στις δομές του Δυτικού κόσμου αυξάνει, μάλλον, τους κινδύνους αυτούς.

Ως απάντηση στην κατάσταση αυτή, υποστηρίζεται η θωράκιση απέναντι στην Τουρκική απειλή που δεν έχει παύσει να υπάρχει, υποστηρίζεται μία «κλιμακωτή στρατηγική» της Ελλάδας, με πρωταρχικό στόχο την επίτευξη και διασφάλιση μακρόπνοης αεροπορικής κυριαρχίας της χώρας μας.

Οι συγγραφείς επισημαίνουν, επίσης, ότι η Ελλάδα δεν είναι μία μικρή Ευρωπαϊκή χώρα από πλευράς μεγέθους και βεβαίως γεωστρατηγικής θέσης. Η παραδοχή αυτή, σημειώνουν, σε συνδυασμό με τις υψηλές αμυντικές δαπάνες μας, μπορεί να «απογειώσει» την εγχώρια αμυντική βιομηχανία σε εργαλείο ευρύτερης ανάπτυξης, όπως έγινε με μεγάλη επιτυχία σε άλλες χώρες του Νότου της ΕΕ.

Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρονται ειδικότερα σε υπάρχοντα ή προτεινόμενα, προς απόκτηση, οπλικά συστήματα για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, όπως το Ευρωπαϊκό μαχητικό αεροσκάφος, ώστε να πληρούν την απαίτηση αυτή, εξ ίσου βεβαίως με τις επιθυμητές επιχειρησιακές τους δυνατότητες.

Που καταλήγουν οι συγγραφείς; Η Ελλάδα χρειάζεται μία πολεμική μηχανή «υψηλού γοήτρου» ως αντίβαρο στον κίνδυνο αποσταθεροποίησης εξ Ανατολών, αλλά και ως απαραίτητη συνιστώσα στην ανάγκη αναβάθμισης της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας στην περιοχή, όπου οι αναθεωρητικές τάσεις ή οι όποιοι μαξιμαλισμοί συνεχίζουν να παράγουν ανασφάλεια και πολλαπλούς κινδύνους σε μία παραδοσιακώς εύφλεκτη ζώνη του πλανήτη.