Ο διάλογος αυτός του Λουκιανού αποτελεί διακωμώδηση της δεισιδαιμονίας και της ευπιστίας που επικρατούσε στην εποχή του. Παραλλήλως όμως είναι και η πηγή λαογραφικών ειδήσεων για μια πολιτισμικά κρίσιμη περίοδο στο τέλος της αρχαιότητας και στην αρχή του χριστιανικού κόσμου. Γι’ αυτό και πολλά από τα αναφερόμενα στοιχεία βρίσκουν τα αντίστοιχά τους στις παραδόσεις, στους μύθους και στις δοξασίες του ελληνικού και άλλων λαών. Ορισμένες μάλιστα πτυχές αυτών των συνεχειών τονίζονται στα σχόλια που συνοδεύουν τη μετάφραση.