Η Μορένα είναι σαν τον Οδυσσέα.
Απομακρύνεται συνεχώς ακριβώς από αυτό που ψάχνει και περνάει από το ένα ναυάγιο στο άλλο μέσα σ' έναν ωκεανό μυθικών πλασμάτων και φαντασμάτων που αποκτούν σώμα μόνο μπροστά στον καθρέφτη.

Περιστρέφονται ολόγυρά της οι ήχοι της εποχής μας, οι πολυάνθρωπες και βίαιες συνοικίες, οι αδέξιες φιλοδοξίες ξοφλημένων ανδρών. Η Μορένα είναι μόνη, χωρίς να το θέλει και, για να μη γίνει κι αυτή ένα φάντασμα, πάει να κυνηγήσει τη ζωή αλλάζοντας συνεχώς φορέματα, διευθύνσεις, πόλεις και λεξιλόγιο.
Πειραματίζεται με πείσμα στην τέχνη της φυγής, μέχρι τη στιγμή που θα βρει τη δική της Ιθάκη...

Μυθιστόρημα ικανό να φωτογραφήσει τη λεπτομέρεια μιας εποχής μέσα στην πυρετώδη αστάθειά της, αλλά και ικανό να μας επιστρέψει τα χαρακτηριστικά μιας αμετάβλητης ανθρωπολογίας, τα Φαντάσματα αφηγούνται τη σύγχρονη εποχή σαν να την παρατηρούν από το παράθυρο ενός τρένου που βρίσκεται σε κίνηση όπου η κοντινή σε μας αλήθεια διαλύεται μέσα σ' ένα κουρνιαχτό από εμπειρίες, ενώ μακριά διακρίνεται το περίγραμμα, αξιοθαύμαστα ακίνητο, ενός κόσμου που συγκρούεται ανάμεσα στο ταλέντο και τη μετριότητα, την ατομική δημιουργικότητα και το συλλογικό πεπρωμένο, ανάμεσα στην αναρχία του ερωτικού πάθους και τον εκφυλισμό του σε ρυπαρό ηδονισμό.