«Ίσως, όπως το βαμπίρ, ο Θεός να είναι ένα πλάσμα νυχτερινό και μυστηριώδες που δεν καταφέρνει να εκδηλωθεί ή να κατανοήσει τον εαυτό του και γι' αυτό χρειάζεται εμάς». Φαντάσματα, μάγισσες, άγγελοι, βαμπίρ... Παρά την επίφαση του μοντερνισμού, αυτά που συνήθως αποκαλούμε πλάσματα της φαντασίας δεν έχουν πεθάνει τελείως, σαν οι πιο μεγάλοι φόβοι και οι πιο διακαείς πόθοι μας να έχουν αναστείλει τη λειτουργία τους, κρυμμένοι σε ένα υπόγειο με άχρηστα πράγματα, μέχρι τη στιγμή που θα ανακληθούν από ένα ατύχημα, μια σύμπτωση ή κάποιες σκοτεινές δυνάμεις. Είναι ζωή αυτό το σύντομο πέρασμα, αυτή η πρεμούρα ανάμεσα στην κούνια και στον τάφο;
O Κάρλος Φουέντες αφηγείται εδώ έξι ιστορίες στις οποίες το ερώτημα αυτό λαμβάνει απρόσμενες απαντήσεις μπροστά στα άπειρα τεχνάσματα του θανάτου. Ό,τι είναι κατάρα για κάποιον είναι ευλογία για κάποιον άλλον. Και ο Βλαντιμίρ Ράντου δηλώνει: «Εσείς ζείτε τη ζωή. Εγώ τη λαχταρώ».
