...Οι γονείς υποχωρούν, τελικά, μπροστά στην έντονη έκφραση της επιθυμίας του πρωτότοκου γιους τους. Ο πατέρας πρέπει να έχει διαγνώσει το ταλέντο του. Η μάνα, αν λάβουμε υπ' όψιν τις πληροφορίες για την όλη συμπεριφορά της, μάλλον αναγκάζεται, κατ' αρχήν, να το δεχθεί.
Το 1869 είναι η χρονιά ου ο Χαλεπάς βλέπει το όνειρό του να γίνεται χειροπιαστό. Φεύγει από τον Πύργο της Τήνου για την Αθήνα. Θέλει να σπουδάσει την γλυπτική τέχνη στο Σχολείο των Τεχνών. Τον συνοδεύει όμως ολόκληρη η οικογένεια, η οποία εκπατρίζεται.
Ο Χαλεπάς τελειώνει πιο γρήγορα από άλλους τις σπουδές του, κυρίως δίπλα στον ισχνό μιμητή του γερμανικού κλασικισμού Λεωνίδα Δρόση.
...Το 1873, φεύγει επιτέλους από την ασφυκτική αγκαλιά της μητέρας, αλλά και της νεοελληνικής κοινωνίας, με προορισμό την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Περιγράφεται, την εποχή εκείνη, ως ένας καλοκαμωμένος, γοητευτικός νεαρός. Η ντροπαλοσύνη του, που προβάλλεται από κάποιους βιογράφους ως έντονο χαρακτηριστικό της συναναστροφής του με τους ανθρώπους, δεν τον εμποδίζει να συμμετέχει σε όλους τους διαγωνισμούς της Βαυαρικής Ακαδημίας. Τα βραβεία που παίρνει δεν αποτελούν μόνο μιαν αναγνώριση της δεξιοτεχνίας και της επιμέλειάς του. Του επιτρέπουν, επίσης, ν' αρχίσει να στήνει τη δική του ζωή. Είναι το δικό του άνοιγμα στον κόσμο.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ