"Να πεθαίνεις. Ο θάνατος. Δεν ήταν λοιπόν το κρεβάτι όπου μπορούσε κανείς να ξαπλώσει. Όχι. Δεν ήταν ούτε μαλακό, ούτε θερμό και το σεντόνι που το κάλυπτε, ήταν σπασμένο από μεγάλες ψυχρές πτυχές. Ήταν ένα κρεβάτι - τάφος, πιο μεγάλο και πιο μακρύ απ ό, τι απαιτούσαν οι διαστάσεις ενός σώματος που τρώει, ονειρεύεται και κάνει έρωτα. Ο θάνατος απαιτεί ένα χώρο γυμνό όπου συμφύρονται η ανάσα και το φως, τα γέλια και τα δάκρυα, οι πόθοι".

Η Εύα ζει ευτυχισμένη δίπλα στον Μαρτέν μέχρι την ημέρα όπου η αρρώστια τον προσβάλλει. Ο πόνος, το κακό δεν έχει όνομα ή μάλλον κανείς δεν το κατονομάζει, δεν το προσδιορίζει. Η πιθανότητα του θανάτου γίνεται βεβαιότητα. Η Εύα ζει ανάμεσα στο νοσοκομείο όπου ο Μαρτέν σβύνει σιγά σιγά και στο σπίτι τους, στα περίχωρα του Παρισιού. Ελπίζει κι απελπίζεται, παρατηρεί και ζει μέρα με τη μέρα την περιπέτεια ενός έρωτα που έχει καταδικάσει το μέλλον. Από τα πρόσωπα που κινούνται γύρω της, ξεχωρίζει ο Μπρούνο, ο εσωτερικός γιατρός που δείχνει φιλία στον Μαρτέν κι αγάπη σ εκείνη.