ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΠΟΖΙ,
Ύστερα από μακρόχρονη και μάταιη αναμονή, αποφάσισα να σου γράψω πρώτος για το καλό και των δυο μας. Μου είναι ανυπόφορη η σκέψη ότι κλείνω δυο ολόκληρα χρόνια στη φυλακή δίχως να λάβω ούτε μία γραμμή από το χέρι σου. Μόνο κάποιες ειδήσεις ή σύντομα μηνύματα από τρίτους, που κάθε άλλο παρά ευχάριστα ήταν.

Η μοιραία και αξιοδάκρυτη φιλία μας κατέληξε στην οικονομική μου καταστροφή και τη δημόσια ατίμωση. Η ανάμνηση της παλιάς στοργής που έτρεφε ο ένας για τον άλλον με κάνει να θλίβομαι αφάνταστα στη σκέψη ότι η αηδία, η πίκρα και η περιφρόνηση θα μπορούσαν να πάρουν στην καρδιά μου για πάντα τη θέση που είχε άλλοτε η αγάπη.

Αλλά κι εσύ πιστεύω ότι βαθιά μέσα σου θα προτιμούσες να μου γράψεις δυο λόγια που θα με συντρόφευαν στη μοναξιά της φυλακής, αντί να δημοσιεύεις τα γράμματά μου ή να αφιερώνεις ποιήματα χωρίς να με ρωτήσεις. Ποτέ δε θα διαλαλούσα δημόσια τα λόγια της βαθιάς σου θλίψης, του πάθους, της μεταμέλειας η αδιαφορίας που ίσως θα έστελνες σαν απάντηση η σαν δικαιολογία.