Αραγε η παιδική ηλικία στην Ιρλανδία είναι πιο ενδιαφέρουσα; Γιατί έχουμε τόσες αριστοτεχνικές αφηγήσεις της παιδικής εμπειρίας από Ιρλανδούς; (Ας θυμίσουμε μονάχα τον Ρόντ Ντόυλ και το περίφημο "Πάντυ Κλαρκ" του ή τις "Στάχτες της Αντζελα", την μεγάλη επιτυχία του Φρανκ Μακ Κωρτ.)

Οι "Στιγματισμένοι" είναι μια ακόμη αφήγηση μιας δύσκολης και ταραγμένης παιδικής ηλικίας στην Ιρλανδία του 1950. Σ' αυτήν την κάθε άλλο παρά τακτοποιημένη και αρμονική παιδική ηλικία, τα πάντα προκαλούν σύγχυση: ο πατέρας είναι ένας βάναυσος Ιρλανδός εθνικιστής και η μητέρα, μια γλυκομίλητη Γερμανίδα με αντιναζιστικό παρελθόν. Ο πρώτος πιέζει τον νεαρό ήρωα να μιλάει μόνο ιρλανδικά η δεύτερη τον ενθαρρύνει να εκφράζεται αποκλειστικά στα γερμανικά. Όμως το μόνο που θέλει ο μικρός Ούγκο είναι να μιλάει αγγλικά, τη γλώσσα και των άλλων παιδιών του Δουβλίνου - για να μη διαφέρει απ' αυτά, για να μην υφίσταται τους χλευασμούς τους (το παρατσούκλι που του έχουν βγάλει οι συμμαθητές του είναι ’ιχμαν), για να μην τον σέρνουν στην παραλία, προκειμένου να αναπαραστήσουν τη δίκη του ναζί εγκληματία, τον ρόλο του οποίου είναι υποχρεωμένος να παίζει αποκλειστικά ο Ούγκο.

Ο Χάμιλτον γράφει με εντυπωσιακή αμεσότητα, σε πρώτο πρόσωπο, με αδρή περιγραφικότητα. Το παιδί που υπήρξε κάποτε παλεύει να ορίσει τον εαυτό του, ανοίγοντας δρόμο μέσα από τις πιο αντικρουόμενες πληροφορίες, προσπαθώντας να καταλάβει τη διαπολιτισμικότητα όπως την βιώνει μέσα στο σπίτι του, συνειδητοποιώντας, τέλος, μέσα από οδυνηρές εμπειρίες, ότι δεν χρειάζεται να είναι ούτε Ιρλανδός, ούτε Γερμανός αλλά ένα μοναδικό (και γι' αυτό συναρπαστικό) μείγμα στοιχείων και από τις δύο ταυτότητες.