Ολοι τον επικρότησαν ως «φόνο τιμής», αλλά για την Ελίζαμπεθ Κιμ, που είδε μια νύχτα τον παππού και το θείο της να απαγχονίζουν τη μητέρα της από το ξύλινο δοκάρι της μικρής κορεάτικης καλύβας τους, δεν ήταν παρά εν ψυχρώ δολοφονία. Η μαμά της είχε διαπράξει το θανάσιμο αμάρτημα να κοιμηθεί με έναν Αμερικανό στρατιώτη και μετά να φέρει στον κόσμο όχι απλώς ένα νόθο παιδί, αλλά ένα χονχιόλ, μια μικρή μιγάδα, χειρότερη κι από σκουπίδι.

Στην Αμερική πια, η Κιμ, προσπαθώντας να ξεφύγει από το σπίτι των θετών γονιών της, καταλήγει δέσμια ενός καταπιεστικού συζύγου. Όταν φέρνει στον κόσμο μια κόρη, παίρνει επιτέλους τη ζωή της στα χέρια της και το σκάει μαζί της για ένα ασφαλέστερο καταφύγιο κάτι που η μαμά της δεν μπόρεσε να προσφέρει στην ίδια.

Αποφασιστική στην αφήγησή της, η Κιμ εξιστορεί τις λύπες της με φωνή που καθηλώνει, ώσπου κατορθώνει να τις υπερβεί και να αξιώσει τις χαρές που ανήκουν δικαιωματικά σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα.