Η δέσμευση τρίτων προσώπων, που δεν έλαβαν μέρος στη δίκη, από την τελεσίδικη δικαστική απόφαση αποτελεί πρόβλημα με μεγάλη πρακτική και δογματική αξία. Η πρακτική σημασία του προβλήματος επιβεβαιώνεται ιδίως μέσω πολλών δικαστικών αποφάσεων, που, ενώ εκκινούν από τον κανόνα των υποκειμενικών ορίων του δεδικασμένου, επιχειρούν παρά ταύτα να διευρύνουν το υποκειμενικό του βεληνεκές. Οι ανάγκες των συναλλαγών κατά βάση επιβάλλουν να μεγαλώσει ο κύκλος όσων η τελεσίδικη δικαστική απόφαση δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορους ή ανεπηρέαστους.

Σε αυτό φαίνεται να αντιτίθεται ο κανόνας των περιορισμένων υποκειμενικών ορίων του δεδικασμένου. Τη χρυσή τομή μεταξύ των δύο αντίθετων πόλων επιχειρεί να χαράξει το βιβλίο, επιστημονικός στόχος του οποίου, όπως τον διατυπώνει ο συγγραφέας του, είναι να θέσει τις βάσεις για μια γενική θεωρία της δεσμεύσεως τρίτων από το δεδικασμένο. Βασική θέση του έργου είναι ότι η δέσμευση τρίτων αποτελεί υπερκείμενη έννοια, υποκείμενα είδη της οποίας είναι η επέκταση των υποκειμενικών ορίων του δεδικασμένου και η τριτενέργεια του δεδικασμένου.