Τώρα όμως τον είχε στο χέρι εκείνη, κι αυτός τη μισούσε. Δική της συγγενής ήταν η Μάττη, όχι δική του· δεν μπορούσε να την αναγκάσει να κρατήσει το κορίτσι. Όλη η αμέτρητη δυστυχία των προηγούμενων απογοητεύσεων, της χαμένης του νιότης, της κακοτυχίας και της άκαρπης προσπάθειας, ανέβηκε στην ψυχή του με πίκρα κι έμοιαζε να παίρνει τη μορφή της γυναίκας αυτής που διαρκώς του στεκόταν εμπόδιο.

Του είχε στερήσει τα πάντα· και τώρα εννοούσε να του στερήσει και το μόνο πράμα που τον παρηγορούσε για όλα τ' άλλα. Για μια στιγμή τον έπνιξε ένα τέτοιο κύμα μίσους, που μεταδόθηκε στο μπράτσο του ως κάτω. Έσφιξε τις γροθιές του κι έκανε ένα απειλητικό βήμα μπροστά· ύστερα σταμάτησε.