Αυρηλία, είναι η Τζέννυ Κολόν, η ηθοποιός που αγάπησε ο Νερβάλ, είναι όμως επίσης και όλες οι γυναίκες που γνώρισε ή ονειρεύτηκε, όλες οι μεγάλες μορφές γυναικών και θεοτήτων τις οποίες του μεταβίβασαν οι μυθολογίες και οι θρησκείες. Αυτό το παράδοξο έργο μεταφράζει, διασκευάζει μία εμπειρία από τη φύση της μοναδική και αναντικατάστατη. Αυτό που δίνει στην Αυρηλία αυτή την τόσο θεμελιώδη πρωτοτυπία, είναι ότι το έργο καταγράφει μία βιωμένη εμπειρία -και βιωμένη οδυνηρά, διότι η κάθοδος στον 'Αδη της τρέλας συντελείται μέσα στον πόνο- αλλά και συγχρόνως ότι έχει συντεθεί χάρις σε μία εξαιρετική ικανότητα σύνθεσης, αναδόμησης, οργάνωσης.

Ο Νερβάλ δεν παραιτήθηκε από το να θεωρεί την τρέλα μία αποκάλυψη και όχι μία ασθένεια... Όλο το πρόβλημα θα πρέπει να υπήρξε το να βρεθεί ένα λέγειν της τρέλας. Γλώσσα στα όρια του αδυνάτου. Η τρέλα δεν είναι πλέον άρρητη· γίνεται το Ρήμα.