Μία Αμερικανίδα εθνολόγος, η Χάτι, μελετάει για χρόνια τις ελληνικές ταφικές τελετουργίες σε κάποιο ακρωτήρι του Αιγαίου. Η Μαίη είναι η μικρότερη αδερφή της, η τακτική σύντροφός της, το είδωλό της, το alter ego της, ο άλλος της εαυτός· είναι ακόμα όμορφη και αισθησιακή· υπήρξε η ερωμένη ενός γνωστού μυθιστοριoγράφου, πεθαμένου πια. Χωρίς να το θέλει και χωρίς να το αντιλαμβάνεται πλήρως, επαναλαμβάνει την ερωτική εμπειρία της ηρωίδας ενός από τα βιβλία του.

Η Χάτι, η αφηγήτρια, μας οδηγεί στις περιπέτειες της Μαίη. Σ' ένα άλλο επίπεδο, περιγράφει το σοκ που νιώθουν αυτές οι δύο Αμερικανίδες, που προέρχονται από ένα κόσμο όπου ο θάνατος είναι ταμπού και το πένθος κρυφό, αντιμετωπίζοντας αυτόν τον πολιτισμό όπου όλα αυτά είναι ιδιαίτερα οικεία. Η τελετουργική ανακομιδή των οστών στα τρία χρόνια και αυτό που κάνουν στο σώμα, στην περίπτωση που δεν έχει διαλυθεί -κατά τον τοπικό ευφημισμό- μας οδηγεί στο κεντρικό θέμα : αυτό που υποψιάζεται η Χάτι και που φοβάται η Μαίη. Ο λόγος που επιθυμούν τόσο αυτήν τη διάλυση είναι ότι φοβούνται ένα είδος βαμπιρισμού, κάποιο στοίχειωμα, και την πιθανότητα οι νεκροί τους να μη βρίσκουν ανάπαυση. Η εμμονή της Μαίη -η μόνιμη επίδραση των νεκρών στους ζωντανούς- δεν κάνει άλλο απ' το να στερεώνεται όσο ανακαλύπτει αυτόν το φόβο και συνειδητοποιεί αργά ότι η ίδια ενεργεί σαν να ήταν η ενσάρκωση του ονείρου ενός νεκρού άντρα.