Ήρεμα και αργά, ξανάβαλα τον πατέρα στο συρτάρι.
«Μη μ' αφήνεις όξω τα βράδια» μου γκρίνιαξε (μια ζωή άξεστος και γρουσούζης), κι έτσι για μια στιγμή φαντάστηκα πως τον έλιωνα σιγά σιγά στο χέρι μου· να τρέχει το αίμα του στα δάχτυλά μου, σαν της νυχτερίδας. Του απάντησα ήρεμα -μικρός, πήγαινα στο Κατηχητικό.

«Ξέρεις πως σου κάνει κακό». Σώπασα. «Γέρασες» πρόσθεσα τρυφερά, «όπου να 'ναι θα πεθάνεις. Και τότε θα σε κρεμάσουμε να σαπίσεις στα δέντρα, μέσα στα ωραία φυλλαράκια της αγριοκαστανιάς».

«Αγριοκαστανιά και πράσιν' άλογα!» είπε ο πατέρας μ' εκείνη την άνανδρη μιλανέζικη φωνή που μισούσα. «Και τις προάλλες τα ίδια μου 'ταζες και μετά μου την έβαλες στον κώλο την αγριοκαστανιά».