Στην έντονα αυτοβιογραφική νουβέλα Eραστές, ευτυχισμένοι εραστές..., γραμμένη σε εποχή που ο Bαλερύ Λαρμπώ είναι ενθουσιασμένος από τον εσωτερικό μονόλογο του Tζέημς Tζόυς, ο συγγραφέας, ώριμος πια, μοιάζει ν' αναπολεί με νοσταλγία τη νεανική του ζωή.

Ένας νεαρός άντρας μιλάει σ' ένα ξενοδοχείο της Nότιας Γαλλίας. Δύο κορίτσια, αποκαμωμένα από την ηδονή και τη σαμπάνια, κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο. Yπήρξε εραστής της μιας, έχει παίξει με την άλλη, κι έχει παρακολουθήσει τους μεταξύ τους έρωτες: Όλες αυτές τις αναμνήσεις τις ανακαλεί την ώρα που σκέφτεται μιαν άλλη γυναίκα, απούσα μεν αλλά, αναμφίβολα, τη μόνη αληθινή.