Αυτό που με συναρπάζει στο βιβλίο του Λουίς είναι ο πλούτος και η ποικιλία αυτού του πολύχρονου βίου που μοιράστηκε ανάμεσα σε τόσες χώρες και πολιτισμούς. Ξεκινάει από τον Μεσαίωνα και φτάνει στη σύγχρονη εποχή. Περνά από τον σουρεαλισμό, τον Ισπανικό Εμφύλιο, το Χόλιγουντ, το Μεξικό. Μια ζωή γεμάτη χιούμορ, μοναξιά, φιλία, φαντασία, ιδωμένη από ένα από τα πιο διεισδυτικά βλέμματα του καιρού μας, το βλέμμα ενός γελαστού ή κάποτε μελαγχολικού ερημίτη. Αυτό που επίσης συναρπάζει, όπως στα ισπανικά περιπετειώδη μυθιστορήματα, είναι η αγάπη για την ανάπαυλα, το ανέκδοτο, το χιούμορ. Ο Λουίς σταματά ξαφνικά, κάθεται κάτω από ένα δέντρο κι αρχίζει να μιλά για πράγματα σημαντικά: το κρασί, τον έρωτα, τον Θεό, το τυχαίο, το όνειρο και τον θάνατο.

Αυτό το βιβλίο είναι η εικόνα ενός ξεχωριστού ανθρώπου, εκπληκτικός και κάποτε αλλόκοτος περίπατος στον ταραγμένο 20ό αιώνα η μυστική περιπέτεια μιας ζωής που ταλαντεύεται ανάμεσα στο τυχαίο και την ελευθερία. (Κλοντ Καριέρ)

"Η τελευταία πνοή" είναι η πιο γοητευτική αυτοβιογραφία που έχουμε από παραγωγό ταινιών. Ο Λουί Μπουνιουέλ είναι ένας πρωτοπόρος του σουρεαλισμού στον κινηματογράφο. Σεναριογράφος, ηθοποιός και σκηνοθέτης με ιδιότυπα προσωπικό στυλ και γούστο, άφησε τη σφραγίδα του στον κινηματογράφο του 20ού αιώνα.

Η βιογραφία του, ακριβώς όπως όλες οι ταινίες του: ένα σπονδυλωτό έργο γεμάτο πάθος, ελευθερία, βία, καταλυτικό χιούμορ, και φυσικά σουρεαλισμό. Ο Μπουνιουέλ καταγράφει σε αυτό το βιβλίο περιστατικά από την ανατροφή του στην Ισπανία μέχρι τη φιλία που είχε με τον Λόρκα και τον Νταλί.

Είχε γνωρίσει τους πάντες. Βοήθησε τον Πικάσο να κρεμάσει την Guernica, η Γκάρμπο αγανακτισμένη από την συμπεριφορά του τον πέταξε έξω από γυρίσματα έργου στο Χόλιγουντ, συμμετείχε σε όργια που οργάνωνε ο Τσάπλιν, ενημερωνόταν από τον Μπρετόν για το ωροσκόπιό του, έβλεπε τον Κοκτώ να καπνίζει όπιο. Προσπάθησε κάποτε να πνίξει τη γυναίκα του Ελιάρ και μοιράστηκε ένα κελί με τον δολοφόνο του νA