Πόσες εικόνες πέρασαν από μπροστά μας και πόσες άλλες έπλασε η φαντασία μας ή είδαμε στο όνειρό μας. 'Αλλες κράτησαν πολύ κι άλλες χάθηκαν.
Οι εικόνες των ονείρων σβήνουν, εκείνες της φαντασίας γίνονται ίσως κίνητρα για δημιουργία. Και όσες αναπαράστησε ο άνθρωπος με οποιονδήποτε τρόπο έκφρασης (Ζωγραφική - Γλυπτική - Χαρακτική) εξακολουθούν να υπάρχουν.

Οι αναπαραστάσεις αυτές μέσω της Τέχνης γίνονται ένα μέσο για επικοινωνία. Αυτό φαίνεται στην Ιστορία του Πολιτισμού και περισσότερο στην περίοδο του πρωτόγονου ανθρώπου. Επίσης, είναι φανερό στην επικοινωνία μεταξύ των λαών, όπου τα έργα τέχνης παίζουν το ρόλο μιας διεθνούς γλώσσας. Στο παιδί εξάλλου η αναπαράσταση στο χαρτί μιας εικόνας πραγματικής ή φανταστικής είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας του παιδιού να επικοινωνήσει με κάποιο προσωπικό τρόπο με τους άλλους.

Δεν είναι όμως η επικοινωνία ο μόνος λόγος που δημιουργεί κανείς. Υπάρχει μια φυσική τάση, κάτι σαν ψυχική παρόρμηση ή ένστικτο που μας οδηγεί να υλοποιούμε όσες εικόνες μας υπαγορεύει η φαντασία.
Αλλά η φαντασία δε λειτουργεί ανεξάρτητα από εξωτερικές επιρροές. Πολλές φορές καθημερινά βιώματα και ερεθίσματα από το περιβάλλον, αλλά περισσότερο τα ίδια τα υλικά που υπάρχουν στη διάθεσή μας, μας προκαλούν για δημιουργία. Και τελικά βέβαια το αποτέλεσμα της απόπειράς μας να αναπαραστήσουμε κάτι εξαρτάται από το υλικό που θα χρησιμοποιήσουμε.