«Χαίρεσαι που χωριζόμαστε πάλι, Εστέλα; Για μένα ο χωρισμός είναι επώδυνο πράγμα. Για μένα η ανάμνηση του τελευταίου μας χωρισμού ήταν πάντα πένθιμη και οδυνηρή». «Όμως μου είχες πει», απάντησε η Εστέλα πολύ σοβαρά, «ο Θεός να σ'ευλογήσει, ο Θεός να σε συγχωρήσει! Κι αφού μπόρεσες να μου το πεις τότε, δε θα διστάσεις να μου το ξαναπείς τώρα, τώρα που η δυστυχία υπήρξε ισχυρότερη από κάθε άλλη διδασκαλία και μ' έκανε να καταλάβω τι ήταν η καρδιά σου. Βασανίστηκα και υπέφερα, όμως -ελπίζω- ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος. Δείξε την ίδια κατανόηση και καλοσύνη απέναντί μου όπως παλιά και πες μου πως είμαστε φίλοι».

«Είμαστε φίλοι», της είπα, σηκώθηκα κι έσκυψα από πάνω της καθώς σηκωνόταν από τον πάγκο.

«Και θα συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι από μακριά», είπε η Εστέλα. Πήρα το χέρι της στο δικό μου κι απομακρυνθήκαμε από τα ερείπια. Κι όπως την πρώτη φορά που είχα φύγει από το σιδεράδικο πριν από πολλά χρόνια η πρωινή ομίχλη είχε διαλυθεί μπροστά στα μάτια μου, έτσι διαλυόταν τώρα και η βραδινή ομίχλη και σ' όλη την πλατιά έκταση, γεμάτη ήσυχο φως, που μου αποκαλυπτόταν, δεν έβλεπα τον ίσκιο ενός νέου χωρισμού από την Εστέλα.