ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 15ΟΣ-20ΟΣ ΑΙ. ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ

Το βιβλίο επιχειρεί να συμβάλει ολιστικά στην ερμηνεία και στην άποψή μας για την ταυτότητα της Θεσσαλονίκης. Αποφεύγει να την προσεγγίσει ελλειπτικά ως πόλη των φαντασμάτων ή, απλώς, ως ανάπηρη συμπρωτεύουσα. Η πόλη διέθετε μια ενδιαφέρουσα και γόνιμη ποικιλία ενζύμων, που εμπλούτιζε τους κατοίκους της με δυνατά ερεθίσματα. Η πολυεθνοτική σύνθεση του χώρου της στην περίοδο 15ου-20ού αι. είχε προσδώσει έναν ευρωπαϊκό αέρα στη φυσιογνωμία της. Με την προσάρτηση (1912) οι παραδόσεις εξορθολογίστηκαν και εν ονόματι της νεοτερικότητας οι «μερικότητες» συγχωνεύθηκαν σε ένα σύνολο αφομοιωτικό και απρόσωπο. Η Θεσσαλονίκη φαίνεται πως επέλεξε την προσομοίωσή της με τη λιγότερο ευκλεή αστική υφή του αττικού λεκανοπεδίου και δεν συνέχισε την πορεία μιας ένδοξης μητρόπολης, «περιπόθητης» στον βαλκανικό και στον ευρωπαϊκό χώρο.