Αυτό που δεν μπορώ να υποφέρω στο σχολείο είναι πως ό,τι κι αν σου συμβαίνει στην πραγματική ζωή, εξακολουθείς να έχεις την υποχρέωση να παίρνεις καλούς βαθμούς. Κανείς δε δίνει δεκάρα, αν ολόκληρη η σχολική σου χρονιά ήταν μια σαπουνόπερα διαρκείας. Ούτε οι καθηγητές σου, ούτε οι γονείς σου. Κανείς. Μπορεί να μείνεις κουλή, κουτσή, κι αυτοί να σου λένε: «Γιατί δεν έγραψες καλά στην ιστορία;» Γι' αυτό και ήρθα σήμερα στη βιβλιοθήκη. Για να γκαζώσω και να τους κλείσω το στόμα.

Μα ξαφνικά θυμάμαι τα λόγια της Σάρι: «Όταν έγινε αυτό, σκέφτηκα πως αποκλείεται να 'κανε τέτοιο πράγμα η Τζες. Ήσουν η μόνη που εμπιστευόμουν. Όμως μετά είπα, ποιος άλλος το ήξερε για να πει σε όλους ότι τα έχω με τον Ντέιβιντ Κόουλ; Δεν μπορούσα βέβαια να καταλάβω το λόγο. Μα τώρα τον ξέρω. Γιατί ζηλεύεις. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν έχει πια καμιά σημασία, γιατί, όσον αφορά εμένα, δεν υπάρχει πια.»