Ιστορικός και μουσικός, η Ανί Μπελί, έχει αντλήσει το υλικό του έργου αυτού από τη θεωρητική της γνώση για την αρχαία μουσική και από την πείρα της, σαν διευθύντριας μουσικού συγκροτήματος.

Στην αρχαιότητα καμιά δραστηριότητα δεν μπορούσε να αγνοήσει τη μουσική, που διαπότιζε τον ελληνικό πολιτισμό πέρα για πέρα· αν ήθελε να μην περνά για αμαθής ένας Αθηναίος πολίτης του αιώνα του Περικλή, έπρεπε να ξέρει να τραγουδά και να παίζει λύρα. Ρεσιτάλ, αλλά και διαγωνισμοί και αληθινές κονταρομαχίες συγκέντρωναν τους καλλιτέχνες μπροστά σε ένα πολυάριθμο και παθιασμένο κοινό. Ο ρωμαϊκός κόσμος, αφού μιμήθηκε για πολύ καιρό το ελληνικό πρότυπο, τελικά παραχώρησε μια μεγάλη θέση στην τέχνη αυτή.

Γύρω από τη μουσική αναπτυσσόταν ένας ολόκληρος κόσμος. Ουσιαστικά ανδρικός (μόνο οι εταίρες μπορούν να χαρακτηριστούν επαγγελματίες μουσικοί στην Ελλάδα και στη Ρώμη) χωριζόταν σε στρώματα πολύ ξεχωριστά· οι πλανόδιοι μουσικοί δε συναναστρέφονταν με τους δεξιοτέχνες, που πλησίαζαν τις ανώτερες σφαίρες της εξουσίας και τις πλεκτάνες τους.

Για πρώτη φορά η ζωή των μουσικών της αρχαιότητας περιγράφεται εδώ στις συγκεκριμένες λεπτομέρειές της σχετικά με το χειρισμό των οργάνων ή με τις τεχνικές του τραγουδιού και στις πιο γενικές όψεις της σχετικά με τη σταδιοδρομία τους ή τη θέση τους μέσα στην κοινωνία.