Όταν o Ίψεν εξέδωσε τους Βρικόλακες το 1881 δεν φανταζόταν πως η αντίδραση του αναγνωστικού κοινού και των κριτικών θα ήταν τόσο αρνητική και απορριπτική.
Κανένα θέατρο στις μεγάλες πρωτεύουσες του Βορρά δεν τολμούσε να ανεβάσει το καινούργιο έργο του γνωστού Νορβηγού δραματουργού.
Μόνο ο ιδιοφυής Σουηδός ηθοποιός και σκηνοθέτης 'Aγκουστ Λίντμπεργκ αντιλήφθηκε εξαρχής τη σπουδαιότητα του έργου. Κανένας όμως διευθυντής θεάτρου δεν ήταν διατεθειμένος να του παραχωρήσει τη σκηνή του. Ο Λίντμπεργκ, προσκρούοντας στην άρνηση των θεατρώνων, αποφάσισε να δημιουργήσει έναν περιοδεύοντα θίασο και να ξεκινήσει τις παραστάσεις στην επαρχία.

Η παράσταση, την οποία παρακολούθησαν από περιέργεια και ορισμένοι Δανοί δημοσιογράφοι, γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Οι κριτικές στη Σουηδία και στη Δανία ήταν διθυραμβικές. Οι εφημερίδες έγραφαν ότι είχε έρθει η στιγμή για το θεατρόφιλο κοινό να δει τον τολμηρό και ταλαντούχο ηθοποιό 'Aγκουστ Λίντμπεργκ να ενσαρκώνει τον 'Aμλετ της εποχής του, τον Όσβαλντ 'Aλβινγκ.

Στην επιτυχία της παράστασης συνέβαλε και η στενή συνεργασία του θιάσου με τον ίδιο τον συγγραφέα. Σε ιδιωτική επιστολή που απέστειλε ο Λίντμπεργκ περιέγραψε με πολύ απλά λόγια την ουσία της σκηνοθετικής του προσέγγισης. Είχε ακολουθήσει κατά γράμμα τη συμβουλή του Ίψεν, ο οποίος του είχε υποδείξει τα σημεία του έργου όπου οι ηθοποιοί όφειλαν να στέκονται ή να κινούνται, να χαμογελούν ή να κλαίνε. Κυρίως όμως του είχε πει να προσέξει να χαμογελούν οι ηθοποιοί με τον αινιγματικό τρόπο του Ίψεν και να κλαίνε με πραγματικά δάκρυα!