Τα κείμενα της Σοφίας της Τελειότητας (Πράζνα Παραμίτα), αναφέρονται κατά έναν τρόπο, στη μόνιμη χωρίς προσπάθεια προσήλωση του όντος προς τη μη-διττότητα (Απόλυτο). Η Πράζνα Παραμίτα δηλαδή, αποδέχεται το κάθε τι που θα μπορούσε λογικά να ειπωθεί για αυτήν, και από το άλλο μέρος εκφραστικά, το απορρίπτει σαν μη-αληθινό ή σαν ανεπαρκές. Οι ενδιαφερόμενοι για τη διδασκαλία του Μαχαγιάνα Βουδδισμού της Πράζνα Παραμίτα, είναι συνήθως άτομα με αναμφισβήτητη κλίση προς τις εσωτερικές σωτηριολογικές διδασκαλίες της απελευθέρωσης και στα συνεπακόλουθά τους βιώματα. Είναι άτομα που διακατέχονται επίσης από μια δυνατή παρόρμηση για να εισχωρήσουν στην αληθινή υπόσταση των πραγμάτων με αντιληπτά μέσα. Γιατί μόνο τέτοιου είδους άτομα θα μπορούσαν να έχουν ένα έντονο κίνητρο για να πολεμήσουν σκληρά ενάντια στην απατηλότητα της διανόησης και να την εξουθενώσουν, να τη νικήσουν και απελευθερωθούν από τους περιορισμούς της.