Στο βιβλίο αυτό επαναδημοσιεύονται δύο κείμενα του Νίκου Ξυδάκη. Το πρώτο, αναμνήσεις από την γενέτειρα Κάιρο, πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα (16.7.1996), το δεύτερο, μνήμη Μάνου Χατζηδάκι, στην εφημερίδα Η Καθημερινή (6.6.1999).

Απόσπασμα
''Πάντα καλοκαίρι στα μέρη της Διώρυγας. Στο σουέζ, στο Πορτ Σάιντ, στην Ισμαηλία. Μέρη που πυρπολούν σαν άστρα τη φαντασία. Είναι η θάλασσα; Το νερό; Το πέρασμα που δημιουργήθηκε; Τα πλοία που το διασχίζουν μέρα νύχτα; Ένας νέος κόσμος. Μάζεψε το κανάλι διάφορες ράτσες, Ευρωπαίοι, Έλληνες, ταξιδιώτες, εργάτες, ναυτικοί. Τα κατάρτια των καραβιών, τα φουγάρα, τα πανιά. Οι αστροστράτες, οι πυξίδες, τα κόμπασα.

Λίγο πιο κει η Ισμαηλία, δημιούργημα των Γάλλων με τη βαθιά ρομαντική δενδροστοιχία της Avenue de Lesseps -το όνομα του μηχανικού της Διώρυγας- το Bois de Boulogne, δάσος από φοίνικες και πεύκα. Τα λουτρά της λίμνης Τισμάχ, οι περίπατοι στη γαλήνια προκυμαία του Πορτ Τεουφίκ ίσως απέναντί του το όρος Σινά να στέλνει πάντα την ησυχία του χρόνου.

Ο κόσμος είναι όμως πια αλλαγμένος. Είναι μία-δύο τελευταίες μέρες πριν πάρουμε το τρένο για την Αλεξάνδρεια κι από κει το πλοίο "Αγαμέμνων" για τον Πειραιά. Μέσα στο μισοάδειο πλέον σπίτι μας, στο Αρντ Σερίφ. Ελευθερώνουμε τα λευκά ταχυδρομικά περιστέρια μας, τα κολόμπα. Αυτή ήταν η τελευταία μας πράξη.

Μπαίνει ο πατέρας. Έρχεται από την έρημο και τη θάλασσα της Μάρσα Ματρούχ, πέρα από την Αλεξάνδρεια. Με μια αγκαλιά κόκκινα τριαντάφυλλα.-"