Μια γυναίκα τριανταοχτώ χρονών, ένας σύζυγος, δύο παιδιά. Ένα ωραίο διαμέρισμα στο Τορίνο, μια ζωή φτιαγμένη από συζυγική σιγουριά και μικρές καθημερινές ιεροτελεστίες. Δεκαπέντε χρόνια γάμου. Κι έπειτα, κάποιο απόγευμα του Απρίλη, μια φράση του συζύγου της κάνει κομμάτια αυτή τη γαλήνια ζωή, μεταμορφώνοντας την Όλγα σε μια γυναίκα εγκαταλελειμμένη. Μια γυναίκα τσακισμένη. Ρημαγμένη, σπασμένη. Μια «κακομοίρα», σαν εκείνη τη γειτόνισσα των παιδικών της χρόνων στη Νάπολη, της οποίας το κλάμα θαρρεί πως ακούει ακόμα τις νύχτες, καθώς στροβιλίζεται ανάμεσα στα φαντάσματα που κάνουν κατοχή στο παρόν και τη φυλακίζουν μέσα σε μια αλλοτριωμένη, αποσπασματική αντίληψη του εαυτού της.

Βουβή από έκπληξη, η Όλγα δεν καταλαβαίνει τίποτα για το «κενό συνείδησης» που ισχυρίζεται ότι νιώθει ο άντρας τον οποίο ακολούθησε στο Τορίνο και για χάρη του οποίου παράτησε το γράψιμο. Ο άντρας με τον οποίο ήθελε να γεράσει, έγινε ο άντρας που δεν την αγαπάει πια. Η Όλγα δεν υπάρχει πια. Ή μάλλον υπάρχει μονο μέσα στην αργή της κατρακύλα, μέσα σε τούτη την κάθοδο στην κόλαση, όπου το έδαφος μοιάζει να υποχωρεί κάτω από τα πόδια της και τα γεγονότα να συνωμοτούν εναντίον της: ένα συμφιλιωτικό γεύμα καταλήγει στα αίματα, ο γιος της αρρωσταίνει, το τηλέφωνο κόβεται ανεξήγητα, το λυκόσκυλο ψυχορραγεί, αναμφίβολα δηλητηριασμένο από φόλα, έπειτα η πόρτα του διαμερίσματος φρακάρει από μέσα και η Όλγα βρίσκεται εγκλωβισμένη...

Το βιβλίο αυτό μας βυθίζει κυριολεκτικά μέσα στον ψυχισμό της Όλγας και μας ταξιδεύει ώς τα σύνορα της τρέλας. Με την ακρίβεια του ύφους και τον ασθματικό ρυθμό του, το Μέρες εγκατάλειψης αποτελεί μια απόλυτα μελετημένη και πρωτότυπη παραλλαγή πάνω στο θέμα της εγκαταλελειμένης συζύγου, παρασέρνοντας τον αναγνώστη ώς τα πιο μαύρα οδυνηρά βάθη της γυναικείας εμπειρίας.