Ο τόμος αυτός συντάσσει επτά δοκιμές μιας εξαετίας (1975-1980) για την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη. Η συνάθροισή τους εδώ υπήρξε για μένα αληθινή δοκιμασία, που με γέμισε μελαγχολία. Φαίνεται πως ύστερα από τα πενήντα, ή πρέπει να πιστέψεις στην επιβίωση του γραπτού λόγου ή να μην τον ξυπνάς απερίσκεπτα από τον σκόρπιο λήθαργό του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έγινε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και παιδεύτηκα πολύ για να αποφασίσω.

Πάντως οι επτά δοκιμές, στην επεξεργασμένη τους μορφή, μοιράστηκαν σε μελέτες και μαθήματα. Ονόμασα μελέτες εκείνες, όπου ο γραπτός λόγος μου φάνηκε περισσότερο στερεωμένος. Ο κύκλος των μαθημάτων θέλησε να προστατέψει τα υπολείμματα της εκφοράς που ξέμειναν, γιατί δεν γινόταν αλλιώς, στο γραπτό κείμενο, θυμίζοντας επίμονα την προφορική καταγωγή του.