Οι διαλέξεις που περιλαμβάνονται στον τόμο αυτόν δόθηκαν το 1948 στο Κέμπριτζ και φιλοδοξούν να κινήσουν το ενδιαφέρον τόσο του ιστορικού για τις θετικές επιστήμες όσο και του θετικού επιστήμονα για την Ιστορία. Ασφαλώς δεν θεωρεί κανείς ότι ένας «γενικός ιστορικός» είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί με τις πρόσφατες εξελίξεις των φυσικών επιστημών. Οφείλει όμως να αναλύσει τη λεγόμενη Επιστημονική Επανάσταση, η οποία σήμανε για την επιστήμη το τέλος όχι μόνο του Μεσαίωνα αλλά και του αρχαίου κόσμου, επισκιάζοντας κάθε άλλο φαινόμενο που ακολούθησε την επικράτηση του χριστιανισμού.

Από μεθοδολογική άποψη, το ενδιαφέρον δεν επικεντρώνεται στις μεγάλες προσωπικότητες του 15ου ή του 16ου αιώνα που προανάγγειλαν μεταγενέστερες θεωρίες, αλλά κυρίως στις αποτυχίες ή τις λανθασμένες υποθέσεις των πρώτων επιστημόνων, στα συγκεκριμένα διανοητικά εμπόδια που έμοιαζαν αξεπέραστα σε ορισμένες περιόδους, στις διαδρομές της επιστημονικής εξέλιξης πού, αν και οδήγησαν σε αδιέξοδο, επέδρασαν καταλυτικά στην πρόοδο της επιστήμης.