Πέρασαν μερικά λεπτά. Πίσω απ' τις κουρτίνες ο ήχος της ανάσας της Σιμόν γινόταν όλο και πιο βαρύς, όλο και πιο θορυβώδης. Μετά εξαφανίστηκε μια και καλή για να τον διαδεχθεί μια σειρά από βογκητά. Κατόπιν, για ένα μικρό διάσητμα, έπεσε ξανά σιωπή που έσπασε απ' τον ξαφνικό κρότο του ταμπούρλου. Η κορνέτα σηκώθηκε από το τραπέζι και συντρίφτηκε στο πάτωμα. Ένα ειρωνικό γέλιο ακούστηκε. Οι κουρτίνες της κόγχης τραβήχτηκαν λίγο πίσω, η φιγούρα του μέντιουμ μόλις φαινόταν μέσα από τις κουρτίνες. Το κεφάλι της έπεσε μπροστά στο στήθος της.