ΜΕΤΑ ΤΗΝ ¨ΚΗΔΕΙΑ¨ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ

Η απόφαση εγκατάλειψης ενός συστήματος που ήταν, εμφανώς, καταδικασμένο από την αρχή και του οποίου η συνέχιση εφαρμογής αποδείχθηκε τόσο επικίνδυνη για τα κράτη μέλη της ΟΝΕ, θα πρέπει να χαιρετιστεί ως θετική. Ωστόσο, τα νέα προβλήματα που προβάλλουν μπροστά μας και που οφείλονται, κύρια και πρωταρχικά, στην αβελτηρία των ιθυνόντων της ΕΕ να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα τις εγκάρσιες υπερβάσεις του και να καταβάλουν προσπάθειες για τη θεραπεία τους, ενδέχεται να είναι ακόμη σοβαρότερα από τα όσα έχουμε βιώσει.
Γιατί, το Σύμφωνο Σταθερότητας έχει οικοδομήσει καθεστώς, που απόκτησε βαθιές ρίζες στις ευρωπαϊκές οικονομίες, και που είναι πολύ αμφίβολο αν και σε πόσο βάθος χρόνου θα είναι δυνατόν να ξεριζωθούν.
Γιατί, το Σύμφωνο Σταθερότητας κατεδάφισε παραδοσιακούς θεσμούς και ενοράσεις, που είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατον να ξανακτιστούν.
Γιατί, η άρση του, αφήνει την Ευρώπη ανοχύρωτη σε πολυάριθμα καίρια πεδία. Μια Ευρώπη, ουσιαστικά, χωρίς μακροοικονομική πολιτική, μια και σχεδόν ολοκληρωτικά την είχε εναποθέσει στην ΟΝΕ και στην ΕΚΤ.
Γιατί οι ευρωπαϊκές πληγές, που τόσο ανεύθυνα αφήνει ανοικτές η άρση του Συμφώνου Σταθερότητας, έχουν από καιρό κακοφορμίσει. Γιατί, ακόμη, οι Ευρωπαίοι πολίτες, που δέχθηκαν στωικά τις υπέρογκες θυσίες του Συμφώνου Σταθερότητας, αναμένοντας μέσω αυτού καλύτερες ημέρες, θα έχουν τώρα τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντι σ' αυτούς που τους κυβερνούν.