Ο κυρ Αλούπης νιώθοντας το χρόνο να τον τραβάει απ' το μανίκι -Γρήγορα, γρήγορα! Μην κάθεσαι!-, σήκωσε στα χέρια του το τσουρεκόσπιτο και το επιθεώρησε από όλες τις πλευρές. Απορροφημένος όπως ήταν, δεν άκουσε ένα δειλό χτύπο, τακ, τακ, τακ, στην πόρτα και, αφού βεβαιώθηκε για τις τελευταίες λεπτομέρειες, ακούμπησε το τσουρεκόσπιτο με προσοχή πάνω στο μακρύ ξύλινο φτυάρι του φούρνου.

Αυτή τη φορά θα πετύχει, σκέφτηκε, και, αφού ετοιμάστηκε για ύπνο, έσβησε το φως να κοιμηθεί.

Ήταν ήσυχος. Ούτε καν περνούσε από το μυαλό του η σκέψη ότι σε λίγο θα ανατρέπονταν από την παρουσία ενός απρόσμενου και πολύ περίεργου επισκέπτη.