Μάνα είναι μόνο μία. Και σαν την Αγγελική καμία!

Αγγελική τη φωνάζω από τότε που έκλεισα τα έντεκα. Κι είναι νέα, ωραία, εξηγημένη και προσφάτως... ερωτευμένη.

Δεν εξηγείται αλλιώς η φούρια της να προμηθευτεί ασύρματο τηλέφωνο -λες και θα χάσει καμιά σημαντική κλήση όσο είναι στο μπάνιο-, ούτε τα συχνά τηλεφωνήματα αυτού του μυστήριου τύπου που δε θέλει ν' αφήσει μήνυμα.

Ασε πια και τη γιαγιά με τις προτροπές της: "Είσαι πολύ νέα για να μείνεις μόνη σου, Αγγελική μου. Χρειάζεσαι έναν άντρα!".

Καλά, κι εγώ τι είμαι, φυτό εσωτερικού χώρου; Από τότε που χάσαμε τον μπαμπά δεν είμαστε "Αγγελική Σταματοπούλου και υιός, το αχώριστο ντουέτο";

Σύντομα θα ανακαλύψω τι συμβαίνει. Προς το παρόν όμως ας διασκεδάσουμε και λίγο!

Ξέρεις τι είναι να τελειώνεις το δημοτικό, να μπαίνεις στην εφηβεία, να βλέπεις τους συμμαθητές σου να ψηλώνουν κι εσύ να παραμένεις στούμπος, να κυνηγάς τη Μαριαλένα και εκείνη να το παίζει δύσκολη;