Πάτρα, μια πόλη στριμωγμένη ανάμεσα στη θάλασσα και το βουνό, με φυσικό προσανατολισμό στον Πατραϊκό κόλπο, τη θάλασσα που σηματοδότησε την εξέλιξή της.

Η δραματοποιημένη φωτογραφική περιπλάνηση, μέσα από μια σειρά ασπρόμαυρες αργυροτυπίες, εστιάζεται στο δομημένο περιβάλλον και κυρίως σε χώρους και λεπτομέρειες που σηματοδότησαν τη συλλογική μνήμη των κατοίκων της. Αυτό το αστικό τοπίο αποτελεί και το νευρικό της σύστημα. Τα κτίρια, δεξαμενές της ιστορικής μνήμης, η ανθρώπινη παρουσία φευγαλέα. Η περιπλάνηση ξεκινά ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και ολοκληρώνεται το 2003 στο Ρίο, μπροστά στη θάλασσα, εκεί όπου σμίγει ο Πατραϊκός με τον Κορινθιακό.

Οι εικόνες που ακολουθούν θα μπορούσαν να θεωρηθούν μικρά ανοίγματα, χαραμάδες, που μου δίνουν την ευκαιρία να δείξω κάτι πολύ προσωπικό και που παράλληλα νομίζω ότι μπορώ να το μοιραστώ. Να μοιραστώ τη γοητεία που ασκούσε η πόλη στο βλέμμα μου και στην εικαστική περιπλάνησή μου τα τελευταία 25 χρόνια.