«Σκυμμένη πάνω στα γράμματα και τα σημειωματάριά σου, Αγαπημένε μου, προσπαθώ να αποκρυσταλλώσω για όσους σε αγαπούν, γιατί σε διάβασαν, τη μορφή σου την τόσο στέρεη και συνάμα τόσο ρευστή. Ό,τι διαλαλούσες, ό,τι ποθούσες, αυτός που είσουν, το ξαναβρίσκω σε τούτα τα κιτρινισμένα από την πολυκαιρία χαρτιά, που θρυμματίζουνται σαν τα ξερά φύλλα του φθινοπώρου. Μακρόσυρτες σιωπές, ρυθμισμένες με το γουργουρητό της πίπας, φλύαροι μονόλογοι μπρος σ' εκείνους που αγαπούσες, δώρο μοναδικό να ξεκλειδώνεις τις μανταλωμένες καρδιές, να ξομολογείς τους φίλους και τους φίλους των φίλων, ως τα τυχαία συναπαντήματα στους ανώνυμους δρόμους, τα λόγια των τρελών του χωριού, που μονάχα εσύ ήξερες να τ' αποκρυπτογραφήσεις.» Από τον πρόλογο της Ελένης Καζαντζάκη.