Μπροστά στα πιεστικά αιτήματα και τα αναπόδραστα διλήμματα που θέτει η πολιτισμική συνθήκη της ύστερης νεωτερικότητας, η Ορθόδοξη Εκκλησία καλείται να κάνει τον αυτοέλεγχό της. Αντί να προσπαθεί απεγνωσμένα να παραμείνει ένα τυπικό στοιχείο στην αστυνομική ταυτότητα των Ελλήνων πολιτών, θα ήταν απείρως προτιμότερο να ασχοληθεί με την κρίση ταυτότητας που μαστίζει την ίδια.

Αν το κάνει αυτό, θα διαπιστώσει ότι βασική αποστολή της δεν είναι να "διασώζει την εθνική ταυτότητα". Αυτό είναι το έλασσον σε σχέση με το καθήκον να διαδίδει την καλή αγγελία της Αναστάσεως και να εγκεντρίζει τους ανθρώπους στο Χριστό, που είναι "η ελπίς των περάτων της γης".

Η καίρια λοιπόν απόφαση που καλείται να πάρει σήμερα συμπυκνώνεται στο εξής: θα σταθεί όπως ο Κύριός της δίπλα στους φτωχούς, τους πεινώντες, τους κλαίοντες, τους πενθούντες, τους απόκληρους και τους συντετριμμένους, ή θα προσχωρήσει στο μέρος των πλουσίων, των χορτασμένων, των ισχυρών, των βολεμένων, των "αρχών και των εξουσιών" της γης, μεταβαλλόμενη η ίδια σε κοσμική αρχή και εξουσία;