Η υστερική, ακόρεστη κατανάλωση δημιουργεί αίσθημα κενότητας και απελπισίας. Αντί να οδηγεί στον ευπρεπισμό, στην ανακάλυψη του εαυτού μας, στην κοινωνικοποίηση του ατόμου και στην συλλογική ζωή οδηγεί, αντιθέτως, σε δραματικά προσωπικά αδιέξοδα.

Από την άλλη, η αδυναμία κατανάλωσης απομονώνει τους ανθρώπους από τον κοινωνικό περίγυρο, τοποθετώντας τους στο περιθώριο, αφαιρώντας τους τη δυνατότητα να ανακαλύψουν και να διαδηλώσουν τον εαυτό τους μέσα από τους συμβολισμούς της «νέας κατανάλωσης».

Η νέα συνειδητή κατανάλωση συνιστά σήμερα κοινωνικό δικαίωμα. Μέσα από τους συμβολισμούς, τις εικόνες και τα μηνύματά της, τα «πρόσωπα» συναντώνται και συγκροτούν νέες, μορφές συλλογικότητας οι οποίες συμπληρώνουν και επικουρούν τις καθιερωμένες μορφές κοινωνικής συνοχής που διαθέτουν οι κοινωνίες.